Surprise! Twee weken Bali

Taxi? Transport? Maybe tomorrow?

Dat was het eerste wat wij hoorden toen we in Bali aankwamen. Het was warm en al meteen behoorlijk hectisch! Ons vliegtuig was een uur vertraagd en we moesten eerst miljoenen rupiah opnemen, dus ook onze taxichauffeur was niet meteen allervriendelijkst. Het was inmiddels 2 uur 's nachts en om 9 uur 's ochtends begon zijn werkdag weer, dus zijn we met minstens 80 km/h over de wegen van Bali gevlogen. Nooit eerder had Lau gewild dat ze nog in het vliegtuig zat! Toen we iets te laat bij de homestay aankwamen, bleek dat onze host al was gaan slapen. Nadat we hem maar hadden wakker gebeld, konden ook wij eindelijk gaan slapen. Wel hebben we eerst met verbazing naar het gat in het plafond van de badkamer staan kijken, dit was wel heel erg natuurlijk douchen!

De volgende dag stonden we vroeg op, want we hadden er twee uur bijgekregen (woehoe)! We hadden toch maar gedoucht onder de normale warmwater douche en na het ontbijt (gratis!) en de boodschappen (bijna gratis) gingen we op pad naar de haven van Sanur, waar we de boot naar Nusa Lembongan zouden pakken. Op dit eiland bevonden zich namelijk Robbin en Melissa en we waren er eindelijk achter gekomen waar in Bali en in welk hotel zij verbleven. Wij zouden naar de Gili eilanden gaan om ze daar te verassen, maar die twee hadden er echt zin in! Ik citeer even wat ze antwoordden op onze vragen over hun verblijfsplaats: "Gili air nog maar wifi is drama. Gaan naar nusa lembongan", "Uhmm geen idee hoe het heet.. Haha met een zwembad!" en dan "Morgen met mantaroggen duiken en snorkelen. Misschien naar nusa penida". Het was voor ons dus best even spannend of we ze überhaupt wel konden zien zonder de verassing te verpesten! Gelukkig was Melissa zo lief geweest om even te kijken wat de naam van hun hotel was, dus konden we die naam doorgeven aan de scootertaxi toen we eenmaal op het eiland waren aangekomen. De scootertaxi was iets goedkoper dan een gewone taxi, maar goedkoop bleek duurkoop: Laura was zo ongelukkig om haar been te verbranden aan de uitlaat. Het gebeurde voor het hotel, dus ze mocht niet eens gillen. Steef ging snel inchecken en Laura gooide water over haar been. Toen Lau weer wat was afgekoeld (ha ha) konden we, gewapend met de GoPro, naar het zwembad. Steef had Melis daar namelijk al in het zwembad zien liggen met haar e-reader. Ze ging van een vriendelijk lachje naar een van verbazing openstaande mond naar een hele hoge gil: onbetaalbaar! Die natte knuffel daarna was nóg meer waard :) (Steef: "nee opzouten, je bent nat!") Robbin was nog in de duikshop, dus we konden nog een keer iemand verassen. De duikshop was om de hoek, dus daar zijn we gewoon naar binnen gelopen. Ook Robbin's reactie was priceless! Hij was zijn logboek aan het bijwerken en ging daar na een "He wat doen jullie hier?!" gewoon mee verder. Hij was met stomheid geslagen! Nadat Robbin zijn logboek had afgerond zijn we een cocktail op het strand gaan drinken en kon onze vakantie samen beginnen (mits zij het daar mee eens waren dan, maar daar gingen wij wel van uit).

De dag erop zou Robbin gaan duiken met mantaroggen en Melissa zou op de boot mee gaan om te snorkelen. Dit kwam goed uit, want Steef en Lau moesten op aanraden van dokter Pie naar de dokter voor verband en antibiotica. Lau kreeg hier te horen dat ze drie dagen niet het water in mocht (inclusief douchen), dus dat was heel spannend de volgende dag. We gingen namelijk naar Nusa Penida! De wond was goed afgeplakt en Steef heeft Lau naar de boot gedragen, je komt namelijk in de boot door eerst door het water te waden. Nusa Penida was prachtig en nog niet zo toeristisch. Dat maakte het eiland erg mooi, maar het was onmogelijk om een overnachting voor vier personen te vinden. Na een taxirit met een erg enge chauffeur (vermoedelijk een bendelid) en heel veel lopen, kwamen we een jongen tegen die ons wel naar de baai bij ons hotel wilde varen. Lau weer Stefans rug op om de boot in te komen en zo gingen we met zes personen en al onze baggage in een traditioneel bootje de zee op. In het begin viel het nog wel mee, maar op een gegeven moment werden de golven wel erg hoog! Wij waren ook de enigen die zo gek waren om met een klein bootje zo'n zee op te gaan. Vooral Lau was erg blij toen we veilig weer aan wal waren! Helaas was door al het zweten het verband tóch nat geworden, dus konden we weer met zijn allen naar het ziekenhuis. Daar kreeg Lau te horen dat ze twee weken niet kon zwemmen, dat was dus onze hele verblijfsduur op Bali... Oeps!

Die nacht sliepen we nog maar een keer in ons oude hotel, maar de dag erop gingen we weer met de boot naar Bali. Lau mocht weer op Stefan's rug, maar de golven waren nu zo hoog dat Stefan nat was tot aan zijn schouders. Gelukkig was Laura nog wel droog! :) We reden meteen door van Sanur naar Seminyak, waar Melis een mooi hotel had gevonden. Het strand daar was ontzettend druk, maar dat was niet vervelend. Balinezen hielden daar voetbaltoernooitjes en overal lagen zitzakken waar je onder een vrolijk parasolletje een drankje kon doen. Ook waren in Seminyak veel winkeltjes te vinden, vooral de Billabong/Rip Curl, de mobiele telefoonwinkeltjes én de apotheek deden het goed bij ons. Ook hadden we een chauffeur en auto voor een dag geboekt, waarmee wij naar de tempel bij Uluwatu, Suluban Beach en Padang Padang (Eat Pray Love) zijn geweest. Dezelfde chauffeur heeft ons twee dagen later naar Ubud gebracht. Onderweg zijn we toen gestopt bij Tanah Lot (tempel in het water), een waterval en bij Monkey Forest. Dit laatste was zo leuk! De aapjes leken zo schattig, maar waren eigenlijk ontzettend brutaal. Gelukkig hadden wij niets mee wat ze konden pikken. Daarna werden we afgedropt bij ons hotel. Dat leek nogal vervallen, terwijl de foto's op Booking.com haast een luxe resort hadden uitgebeeld. Gelukkig bleek dat we nog iets verder door moesten lopen en toen stond daar toch echt ons luxe hotel tussen de rijstvelden! Hier zijn wij twee nachten gebleven, waarbij we overdag door Ubud hebben geslenterd (warm!). Ubud was een schattig dorpje met een oud karakter, waar bijna iedereen kunst verkocht. We loved it!

Na Ubud gingen we op weg naar Sanur, de laatste stop voor Melis en Rob :( Onderweg bezochten we de rijstplateaus, Tirta Empul (heilige watertempel), de Gunung Kawi tempel (371 treden Melis, ik heb het opgezocht), een turtle sanctuary én een groot winkelcentrum. Na deze vermoeiende dag kwamen we aan in ons hotel, wat één grote horror bleek te zijn! De foto's op booking.com waren heel mooi, maar de kamer zat vol schimmel en het water stonk naar rotte eieren. Gelukkig kregen we ons geld terug en konden we bij de McDonalds onder genot van een McFlurry een nieuw hotel boeken. Midden in het centrum bleek een hotel mét zwembad en airco te zitten voor een betaalbare prijs, dus daar hebben wij drie nachten gezeten. In Sanur konden Melis en Lau eindelijk op het strand liggen, terwijl Rob en Steef op Pokemon jacht gingen. Helaas zat de gezamenlijke vakantie er na deze twee nachten weer op, omdat Melis en Rob weer naar Nederland gingen. Dit was zo raar! Wij hadden ook het idee dat we weer naar huis zouden gaan, maar het zou nog negen maanden duren voordat we ze weer zouden zien :(

Na een emotioneel afscheid (waarom hadden we dit ook alweer gedaan?), gingen we op zoek naar een hotel in Jimbaran. Steef vond al snel een gloednieuw 4-sterren hotel voor bijna niks, dus daar zijn we de dag daarop heen gegaan. Overdag lagen we lekker op het strand en eind van de middag gingen we zwemmen in de rooftop pool (Lau kon eindelijk een waterproof pleister op).

Het was niet helemaal zeker of we wel op de geplande dag terug konden vliegen naar Townsville, omdat Mount Rinjani roet in het eten gooide. Letterlijk: ashcloud. De vlucht van twee dagen ervoor was al gecancelled, maar gelukkig zaten wij op de eerste vlucht die wél gewoon naar Townsville ging. Na twee uur vertraging en 4,5 uur vliegen stonden we eindelijk weer op Australische bodem! Border Security vond Lau helaas wel interessant, want ze had aangegeven Oxazepam mee te hebben. Het was voorgeschreven door een Australische arts en verkocht in een Australische apotheek, maar toch moest alles door de x-ray! Op de heenweg werd Laura overigens ook al gefouilleerd en getest op explosieven...

Het hostel had een shuttle voor ons geregeld en de eigenaar had onze auto en kaas mee terug genomen, het was dus wel weer home away from home! Het was zo leuk om Rob en Melis te zien, maar daardoor ga je iedereen wel weer extra erg missen. Gelukkig gaan we hier nog hele mooie dingen zien en beleven!

Vanuit Australië heel veel liefs,

Steef en Lau