Van Exmouth naar Perth

Haai (gezien),

Volgens Stefan moeten we onszelf eerst even voorstellen, omdat het zo lang geleden is dat we een reisverslag hebben gepost. Maar aangezien onze verslagen altijd zo lang zijn, zullen wij het jullie besparen :)

In ons vorige verslag hadden we geschreven dat we alweer uit Exmouth waren vertrokken, maar dat is nu dus nog langer geleden (vijf weken om precies te zijn). Toch hebben we er genoeg over te vertellen! Exmouth staat bekend als de gateway naar het Ningaloo Reef en hier wilden we dan ook ons duikbrevet halen. Yay, finally! Bij aankomst gingen we direct op zoek naar een goede duikschool en die hadden we snel gevonden, al is dat niet zo heel gek als er maar twee zijn. We kregen meteen onze theorieboeken mee en twee dagen later konden we beginnen met duiken. Aangezien Lau graag alle vragen goed wilde hebben, hadden we een studiedag ingelast. Deze was echter niet saai. Op onze camping liep een wilde emoe rond en die vond Stefan's boek wel interessant. Toch best spannend, zo'n gigantisch beest met scherpe klauwen die over je schouder mee leest. Ondanks deze afleiding hebben we toch ruimschoots onze theorie gehaald: we hadden één fout, maar dat was Stefan's schuld en die is het er nog steeds niet mee eens. Na de theorie begon het echte duiken, maar eerst even oefenen in het zwembad. We waren allebei ontzettend enthousiast en Steef bleek wederom een natuurtalent, die had totaal geen moeite met de oefeningen. Laura daarentegen had pijn bij het ademenen onder water, maar de instructrice vond dat ze zich niet zo aan moest stellen. Lau ging dus ook door en na een dag zwembad waren we allebei klaar om te duiken bij het Ningaloo Reef! Ze bleef echter last houden van haar borstkas/longen, dus hebben we het duiken uitgesteld en zijn we na twee dagen naar het ziekenhuis geweest. Daar vonden ze het vreemd dat de instructrice haar niet eerder had gestuurd, omdat er blijkbaar ook veel mis kan gaan als je in het zwembad duikt. Oeps! Er werden dus meteen een X-Ray en een ECG gemaakt en haar bloed werd gecontroleerd op luchtbellen. Gelukkig konden ze niets levensbedreigends vinden, maar duiken mocht Lau voorlopig niet meer van de dokters. Steef was nog steeds van plan om zijn cursus af te maken, dus die zou een paar dagen later de zee op gaan. Een ander stel was ook met de cursus begonnen, dus als hij een paar dagen wachtte kon hij gewoon verder gaan. In de tussenliggende tijd hebben we Cape Range National Park bezocht, waar je vanaf het strand zo naar het koraal kan zwemmen. Steef kon hier lekker snorkelen en Lau lag op het strand, die had nog last van haar longen. Maar ook Steef had pech: door een invasie van kwallen kon hij niet meer het water in en vanwege het slechte weer werd het duiken uitgesteld naar de volgende dag, en de volgende dag werd het uitgesteld omdat ze de instructrice ergens anders nodig hadden. Na deze slechte ervaringen met de duikschool besloten we dus maar om een gedeelte van ons geld terug te vragen en door te gaan naar Coral Bay, we waren klaar met (het mooie) Exmouth.

Gelukkig was Coral Bay wel goed voor ons! Er was een prachtig strand op loopafstand, waar je letterlijk de zee in kon springen om te snorkelen. Ook kwam je na een kleine wandeling uit bij een shark nursery, waar kleine reef sharks en stingrays vanaf het strand te bewonderen waren. Daarnaast waren de excursies ook nog een stuk goedkoper dan in Exmouth, dus zijn we op een Manta Ray tour gegaan. Dat was zo ontzettend leuk! We vertrokken 's ochtends vroeg met de boot naar het Ningaloo Reef, waar we eerst gingen snorkelen op een mooie locatie. Er was weinig kleur, maar de vormen waren erg mooi. Het was net een onderwatertuin met prachtige (en grote) vissen. Vervolgens wees een spotterplane ons de weg naar de manta rays. We zetten snel onze snorkelgear op en sprongen het water in, waarna we een tijd lang met de manta hebben meegezwommen. Steef zwom er links naast, Lau zwom erachter/erboven. Het was gigantisch mooi, alsof de manta ray door het water vloog. Ondertussen had de schipper al een andere manta gespot, dus na terugkomst op de boot gingen we snel door naar de volgende spot. Deze manta was gelukkig alleen rondjes op de bodem aan het zwemmen (aan het eten), dus hoefden we alleen te drijven op het water en naar beneden te kijken. Awesome! Na dit avontuur was Laura helemaal buiten adem, maar Steef ging een derde keer het water in om de manta te bewonderen. Hierna was het eindelijk tijd voor de lunch (honger!), waarbij we gezelschap kregen van dolfijnen :) Na weer een stukje te hebben gevaren kwamen we aan bij Asho's gap, de gateway naar de cleaning station. Daar verblijven kleine visjes die grote vissen schoonmaken en we waren dan ook zo gelukkig om een schildpad, een kogelvis én vier/vijf grote reef sharks te zien! We waren weer helemaal happy na deze bijzondere dag :)

Daarna was het weer tijd om door te rijden naar het volgende dorp, Denham in Shark Bay. Hier moesten we wel heen, want er was een Nederlands festival! Het was namelijk vierhonderd jaar geleden dat Dirk Hartog, een Nederlander, als eerste Europeaan voet zette op West-Australische bodem. We waren blij dat er nog plaats op de camping was, maar bij aankomst bleek dat de bezoekersaantallen een beetje waren tegengevallen... Natuurlijk maakten we een foto van de wapperende Nederlandse vlag en was Laura verontwaardigd over de Nederlandse vlag die basisschool kinderen in elkaar hadden geknutseld, die was namelijk blauw-wit-rood (hoe kunnen ze!?). Verder stelde het festival niet zoveel voor, de replicaschepen van 't Duyfken en de Batavia waren al weg en er stond alleen nog een spiegelpaleis. Hier was echter een tentoonstelling van oud Hollandse kleding. Die mochten we ook nog aantrekken voor de foto, dat vond vooral Stefan heel erg leuk (grapje).

Vervolgens reden we door naar Kalbarri, een dorpje bij het Kalbarri National Park. Omdat Lau nog steeds last had van haar longen (dat was erger geworden in Shark Bay), zaten lange wandelingen er niet in. Toch hebben we genoten van de wilde bloemen in het Kalbarri NP en van de adembenemende kliffen. Daarna wilden we Melissa jaloers maken, dus gingen we snel op pad naar the pink lake bij Port Gregory. Door een bepaalde alg in het zoute water is dit meer écht felroze. Dat was heel apart om te zien en na het nemen van foto's was onze missie geslaagd: Melis was jaloers!

Toen snel door naar Geraldton, een redelijk grote plaats waar huisartsen zijn. Yay! Verder is hier niet zoveel te doen, maar het was een goed moment om de noodzakelijke dingen te regelen en op zoek te gaan naar een dokter. Ook was er een bank en een televisie bij de camping, daar waren we heel erg blij mee na twee maanden outback! We hebben er dus een week over gedaan om de auto naar de garage te brengen voor de grote beurt en enkele reparaties. Helaas was er in Geraldton geen enkele dokter die in de komende week tijd had, dus na de reparatie hebben we de Pinnacles overgeslagen en zijn we in één keer doorgereden naar Perth.

Daar hebben we gelukkig een goede huisarts gevonden, die nog steeds aan het onderzoeken is wat er precies aan de hand is. Of het nou een te strak wetsuit was, of er lucht uit de longen is ontsnapt of dat er al iets mis was wat getriggerd werd door het duiken... het is behoorlijk vervelend en we zitten hier nog wel even vast. Hopelijk is het binnenkort allemaal duidelijk en kunnen we eindelijk weer mooie dingen zien en iedereen jaloers maken :)

Heel veel liefs,

Steef en Lau