Perth

Zo, dat heeft even geduurd! Drie en een halve maand om precies te zijn. Niet omdat we hier niets meer beleven, maar meer omdat we jullie onze zielige verhalen wilden besparen. Daarna schaamden we ons te erg om weer te beginnen. Maar bij deze!

Om te beginnen kunnen we nu gelukkig zeggen dat het weer beter gaat met Laura. De huisarts heeft haar voor allerlei onderzoeken doorgestuurd naar een cardioloog. De pijn in de longen is langzaamaan minder geworden en volgens de cardioloog worden de hartkloppingen veroorzaakt door een extra pathway. Maar omdat Lau nog jong en fit is, hoeven we ons daar vooralsnog geen zorgen over te maken. Nu we toch bezig zijn, nog één zielig verhaal: Lau is ook nog eens door een spin gebeten. Geen idee welke spin (toch wel, waarschijnlijk een white-tail spider), maar zelfs dat heeft ze overleefd. Dat moet je ook een keer hebben meegemaakt in Australië toch? Voor zover de zielige verhalen!
Omdat we een aanzienlijke tijd in Perth zouden blijven, zijn we op zoek gegaan naar een shared house. Om nou nog een paar maanden in een tent te blijven wonen... Gelukkig hadden we al snel een mooie en grote kamer in een heel gezellig huis gevonden! Deze deelden we met een Frans en met een Belgisch (Waals) stel. Het klikte meteen en we hebben het hier ontzettend leuk gehad, we hebben veel samen gegeten en dingen ondernomen. Laura’s Frans ging met sprongen vooruit (nu weer alles vergeten), aangezien de twee stellen onderling ook wel eens Frans spraken. Het huis stond ook op een goede locatie: op loopafstand van de ferry naar het centrum, dichtbij Kings Park en (slechts) een half uur van het bekende Cottesloe beach vandaan (en voiture). We hebben dus niet stil gezeten, maar vooral ook veel leuke dingen gedaan!

Zo zijn we alsnog naar The Pinnacles gereden. Een gele woestijn met kalksteen pilaren. Heel bizar om door dit landschap heen te rijden, vooral als je net langs de zee en door de duinen bent gegaan. Onze volgende trip was naar Penguin Island, waar we begonnen met een boottocht om zeeleeuwen te spotten. Gelukkig hebben we ze inderdaad gezien, maar we hadden ook nog het geluk dat dolfijnen met de boot mee zwommen. We werden afgezet op Penguin Island en hier hebben we, goh wat vreemd, (blauwe) pinguïns gezien! Dit is de kleinste pinguïnsoort ter wereld, maar we konden ze goed zien. Ze waren namelijk in de rui, konden niet zwemmen en verstopten zich onder de loopplanken. Het was dus redelijk makkelijk om ze te spotten en ze waren zo schattig! Een paar dagen na Penguin Island stapten we op de boot naar Rottnest Island, home of the quokkas (ook wel bekend als het vrolijkste diertje ter wereld). Het was een bumpy ride en we hoopten maar dat we niet om zouden slaan. We kunnen natuurlijk wel zwemmen, maar hadden geen zin om haaien van ons af te moeten slaan. We waren dan ook blij toen we veilig aan wal kwamen en onze fietsen konden ophalen. Australiërs kunnen waarschijnlijk niet zo goed fietsen als wij Nederlanders, dus een helmpje op is verplicht. Deze waren we echter na een paar minuten al zat en hebben we afgedaan. Welke idioot draagt nou een helm als het 35 graden Celsius is!? Tussen de hoge heuvels en diepe dalen lagen ergens ook nog mooie stranden waar we even konden uitrusten, maar het hoogtepunt was toch wel het zien van de quokka’s! Uiteraard gingen wij ook voor de bekende quokka selfie. We kregen ze echter niet zoals op internet, bij Laura keken ze voornamelijk boos (ze gaf ze geen eten). Tot we op een heel stil plekje kwamen waar geen andere toeristen waren, daar was een hele quokka familie die heel graag met ons op de foto wilde! Het was weer een bumpy ride terug, maar gelukkig zijn we niet omgeslagen en niet opgegeten door haaien.

Na Rottnest Island hadden we nog een week voordat we naar Melbourne vlogen, want vanaf daar zou ons vliegtuig naar Nieuw Zeeland vertrekken. We hadden dus nog de tijd om een kleine roadtrip naar het zuiden te maken. Zo zijn we naar Hamelin Bay gereden, waar je vanaf het strand sting rays kan zien. Als je met je voeten in het water ging staan, zwommen ze om je benen heen. Dan hebben we het trouwens niet over kleine roggen, maar over sting rays die groter dan een meter in spanwijdte zijn. Steef was zo enthousiast dat het even duurde voordat we verder gingen, maar we zijn die dag toch nog doorgereden naar Margaret River. Dit dorp staat bekend om de vele wijngaarden en wij moesten dus wel wijn gaan proeven! Zo Hollands als we zijn, hebben we een gratis wijnproeverij uitgekozen: Stella Bella. Hier hadden wij absoluut geen spijt van, want de dame achter de bar vond het erg leuk om ons de fijne kneepjes van het vak te laten zien! Laura heeft uiteindelijk zestien verschillende wijnen geproefd en heeft de rest van de dag geslapen. We hebben natuurlijk wel een fles wijn gekocht! De volgende dag gingen we op pad naar Busselton, waar we de jetty (pier) van bijna twee kilometer hebben afgelopen (en weer teruggelopen). Vervolgens zijn we nog even gestopt in Bunbury voor de farmers’ market, alvorens we weer terug zijn gereden naar onze fijne kamer in het mooie Perth.

De laatste dagen zijn we druk geweest met inpakken, want probeer maar eens je hele kamer in een backpack te krijgen: dat lukt niet. We moesten kiezen wat we meenamen naar Nieuw Zeeland en dat was niet bepaald makkelijk. Ook hebben we als afscheidsmaal nog Nederlandse pannenkoeken gebakken voor onze huisgenootjes, die hier grote fans van waren. Langzaamaan werd er steeds meer zoete troep uit de kasten gepakt. We eindigden met pannenkoeken met stroop, ijs, slagroom, hagelslag, maple syrup en... poedersuiker! Toen was het tijd om (emotioneel) afscheid te nemen en op het vliegtuig naar Melbourne te stappen. Over Nieuw Zeeland vertellen we in ons volgende verslag!

Heel veel liefs,

Steef en Lau